Γράφει ο Πέτρος Κασφίκης*
Περίπου 161 χρόνια. Τόσος ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε να μεσολαβήσει για να μπορέσουν οι Έλληνες του εξωτερικού να ψηφίσουν. Την πρώτη και τελευταία φορά που οι ομογενείς είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν σε εθνικές εκλογές το ημερολόγιο έγραφε 1862 και οι Βαυαροί αναχωρούσαν από την Ελλάδα.
Από τότε μας πήρε λίγο χρόνο αλλά τελικά τα καταφέραμε. Έστω και κουτσουρεμένα λόγω του εκλογικού νόμου κάναμε αυτό που εδώ και δεκαετίες γίνεται στις άλλες χώρες. Σίγουρα δεν υπάρχει κανένας λόγος για πανηγυρισμούς, αλλά αναμφίβολα πρόκειται για ένα πρώτο ιστορικό βήμα που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό.
Τώρα όσον αφορά την ίδια τη διαδικασία δεν θα έλεγα ότι βγήκαμε περισσότερο σοφοί τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με την κατάσταση της ομογένειας. Μέσα, όμως, από τη συζήτηση που άνοιξε για τη ψήφο των ομογενών είδαμε να έρχονται στην επιφάνεια στερεότυπα και προκαταλήψεις που δείχνουν το πόσο λίγο το εθνικό κέντρο κατανοεί αυτή τη «Μεγάλη Ελλάδα» της διασποράς.
Στην Ελλάδα υπήρξε μια παρανόηση, καθώς ως συνήθως μπλέξαμε το υποκειμενικό με το αντικειμενικό, το όποιο έχει να κάνει με τη νομική διάσταση του θέματος. Όπως πολύ σωστά εξήγησε ο συνταγματολόγος κ. Αλιβιζάτος δεν μιλάμε για τη παροχή ενός νέου δικαιώματος στους ομογενείς. Το δικαίωμα της συμμετοχής στις εκλογές ήδη υπάρχει, καθώς εδώ έχουμε να κάνουμε με Έλληνες πολίτες. Οπότε η όλη συζήτηση αφορά το πως μπορεί να διευκολυνθεί αυτός ο κόσμος ώστε να ασκήσει ένα δικαίωμα που ήδη κατέχει από τον τόπο της μόνιμης κατοικίας του.
Το πρόβλημα με τα αντεπιχειρήματα που ακούστηκαν δεν είναι ότι στερούνται σοβαρότητας. Το πρόβλημα είναι ότι ήταν εξόχως αντιδημοκρατικά. Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι πολέμιοι της ψήφου των ομογενών μας είπαν ότι η πολιτεία πρέπει συνειδητά να κάνει πιο δύσκολη τη ζωή σε μια συγκεκριμένη κατηγορία του εκλογικού σώματος προκειμένου να την αποθαρρύνει να ασκήσει ένα ιερό και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Και χρησιμοποιώ τη λέξη «αποθαρρύνει» γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να την εμποδίσει, αφού εάν όλος αυτός ο κόσμος πάρει αύριο το αεροπλάνο για να έρθει στην Ελλάδα θα μπορέσει να ψηφίσει κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα.
Οι αντιφάσεις μεγάλες, αλλά κάπως έπρεπε να στηριχθεί αυτή η δημοκρατικά σαθρή θέση και έτσι επιστρατεύθηκε το επιχείρημα ότι αυτοί που μένουν στο εξωτερικό δεν έχουν επαφή με την ελληνική πραγματικότητα. Πρόκειται για ένα πυροτέχνημα που πραγματικά αν το σκεφτούμε σοβαρά κινείται στη σφαίρα του επικίνδυνου.Γιατί εδώ το θέμα δεν είναι εάν αληθεύει ή όχι αυτός ο ισχυρισμός, αλλά το γεγονός ότι η πολιτεία καλείται να προβεί σε μια αξιολόγηση για την οποία δεν υπάρχει καμία νομική ή συνταγματική βάση.
Αλήθεια από πότε η γνώση της πραγματικότητας στην Ελλάδα έγινε κριτήριο για την απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων σε κάποιον ομογενή που μπορεί να αποδείξει ότι έχει ελληνική καταγωγή; Και αν πάμε ένα βήμα παραπέρα, από πότε απέκτησε η πολιτεία το δικαίωμα να διαχωρίζει το εκλογικό σώμα σε πολίτες Α΄ και σε πολίτες Β΄ κατηγορίας επικαλούμενη τη γνώση κάποιας πραγματικότητας;
Αλλά στο τέλος της ημέρας αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά της δημοκρατίας μας και του μωσαϊκού που συνθέτει τις διαφορετικές πραγματικότητες που απαρτίζουν το σώμα των πολιτών της. Οι ομογενείς δεν έρχονται για να μας απειλήσουν με την ψήφο τους αλλά για να προσθέσουν μια νέα οπτική που θα ενδυναμώσει τη συλλογική σοφία του εκλογικού σώματος.
Κάποιοι μπορεί όντως να μην έχουν σταθεί στην ουρά στο ΙΚΑ, αλλά την ίδια στιγμή ενδέχεται να γνωρίζουν το πως λειτουργούν τα προξενεία που είναι και αυτά ένα τμήμα του κρατικού μηχανισμού. Και αντιστοίχως, οι ομογενείς γιατροί και ακαδημαϊκοί μας έχουν σίγουρα γνώμη για το τι πρέπει να γίνει με το σύστημα υγείας και τα πανεπιστήμια στην Ελλάδα. Εξίσου όσοι ομογενείς επισκέφτηκαν τα τελευταία χρόνια την πατρίδα είδαν τους Έλληνες να έχουν ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού την ώρα που αυτοί κρατούσαν ένα χαρτί που παρέπεμπε σε σχολικό σκονάκι. Άραγε όλοι αυτοί δεν είναι σε θέση να συγκρίνουν και να αξιολογήσουν το πως η Ελλάδα διαχειρίστηκε τη πανδημία σε σχέση με τις ΗΠΑ;
Για αυτό στη δημοκρατία δεν περισσεύει κανείς. Ούτε φυσικά οι ομογενείς μας που ζουν στο εξωτερικό. Αυτή ακριβώς η άλλη ματιά που κάποιοι φοβούνται ίσως τελικά να αποδειχθεί ένας πρόσθετος πλούτος και μια μεγάλη προίκα για τη δημοκρατία μας.
*Ο Πέτρος Κασφίκης είναι διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στο Καπιτώλιο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μπορείτε να παρακολουθείτε τις ανταποκρίσεις του στο τηλεοπτικό σταθμό MEGA και να ενημερώνεστε για τις τελευταίες εξελίξεις από την Ουάσιγκτον κάνοντας εγγραφή στο κανάλι του στο YouTube:youtube.com/c/PKas?sub_confirmation=1
