Γράφει ο Δρ. Γιώργος Μελικόκης,
Ο πόλεμος, κατά κοινή ομολογία, είναι έργο καταστροφής και βίας, πόνου και συμφοράς. Τις τελευταίες εβδομάδες είμαστε μάρτυρες ενός άδικου πολέμου μεταξύ όμορων, και ομόθρησκων, λαών της Ευρώπης ήτοι μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Βέβαια δεν γνωρίζουμε τα αίτια αλλά η επικράτηση του δυνατού για οποιοδήποτε λόγο στη σημερινή πολιτισμένη εποχή που με την επικοινωνία ανεπτυγμένη στο έπακρον, μόνο στο ζωικό βασίλειο υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές.
Η καταστροφική μανία της Ρωσίας ξεπέρασε κάθε όριο. Τεράστια ποσά θα χρειαστούν για την ανοικοδόμηση όταν ο πόλεμος τελειώσει και τα συντρίμια που θα δημιουργηθούν μέχρι να επέλθει μια κάποια συμφωνία για ειρήνευση και συνεργασία. Ως τότε πόσοι άραγε θα θανατωθούν; Πόσοι θα ακρωτηριαστούν και θα μείνουν ανίκανοι να προσφέρουν για το καλό της κοινωνίας και από τα δύο μέτωπα; Ανυπολόγιστη η κοινωνική, οικονομική και ψυχολογική ζημιά και από τα δύο στρατόπεδα.
Οι κάτοικοι της Ουκρανίας ανάστατοι χωρίς να γνωρίζουν ποιο δρόμο να ακολουθήσουν να μείνουν και να πεθάνουν ή να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς σε άλλους άγνωστους και ξένους τόπους για να γλυτώσουν τη λαίλαπα του πολέμου. Γροθιά στο στομάχι και πόνο στην καρδιά να βλέπεις άμαχο πληθυσμό να σέρνεται στους δρόμους πηγαίνοντας στο άγνωστο με οδηγό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και ελπίδας. Γυναικόπαιδα παίρνουν καθημερινά το δρόμο αυτόν της φυγής χωρίς να ξέρουν αν ποτέ θα φτάσουν σε μέρος ασφαλές έξω από τα σύνορα της πατρώας γης γιατί τα αεροπλάνα και τα κανόνια δεν υπολογίζουν ανθρώπινες ζωές μόνο να επιτευχθεί ο κατακτητικός σκοπός με οποιοδήποτε τίμημα.
Ο αριθμός των φυγάδων αυξάνεται καθημερινά καθώς οι σειρήνες με το ανατριχιαστικό ήχο τρομοκρατούν τον πληθυσμό της Ουκρανίας που ανάστατος τρέχει να σωθεί. Πάνω από τρία εκατομμύρια γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι βαδίζουν για μια γωνιά ασφαλή στις δυτικές φιλικές χώρες. Πάνω από δέκα χιλιάδες έφτασαν στην Ελλάδα που γίνεται κάθε δυνατή προσπάθεια για την αποκατάστασή τους. Στη Μαριούπολη και τη γύρω περιοχή κατοικούν πάνω από 150 χιλιάδες Ελληνικής καταγωγής που οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν εκεί γύρω στο 700 π.χ. και μέχρι σήμερα διατηρούν στο ακέραιο τη γλώσσα, την Ορθόδοξη πίστη μας και τον πολιτισμό μας καλά οργανωμένοι με Ελληνικά Σχολεία, Συλλόγους και Ομοσπονδίες.
Οι δυνατοί οργανισμοί της γης, ΟΗΕ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, ανήμποροι να επιβληθούν και να σταματήσει ο καταστρεπτικός πόλεμος αλλά και οι οικονομικές επιπτώσεις ανά τον κόσμο, μια κατάσταση που ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος να απειλεί την ανθρωπότητα και ο Θεός ας βάλει το χέρι του για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Τα αεροπλάνα ρίχνουν βόμβες τα κανόνια σφυροκοπούν ανεξέλεγκτα και ισοπεδώνουν πόλεις και χωριά και μαζί τους και το ανθρώπινο δυναμικό. Θλιβερή η εικόνα που ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό και σφίγγεται η καρδιά σαν παρακολουθείς στην τηλεόραση χιλιάδες ανθρώπους που προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή με την εγκατάλειψη της πατρώας γης.
Μια εικόνα που είναι δεμένη με τα παιδικά μου χρόνια και η εικόνα αυτή καθημερινά έρχεται να μου θυμίσει τη δική μου εξαναγκαστική πορεία του εκπατρισμού και της προσφυγιάς. Ανταρτόπληκτους και καταδιωκόμενους μας βάφτισαν και μας έδιωξαν από τα μέρη που είδαμε το φως της ζωής.
Δεκάχρονο παιδί και εγώ πήρα το δρόμο της φυγής με το φόβο, την αγωνία και τη λαχτάρα στην καρδιά χωρίς καμιά ενημέρωση που πάμε, πόσο χρόνο θα μείνουμε μακριά από τα σπίτια μας πως θα ζήσουμε ποιος θα μας φροντίσει; Χίλια ερωτήματα, καμια απάντηση. Ύστερα από μέρες πολλές αφημένοι στο έλεος του Θεού κατάφερε η μάνα μου, Θεός σχωρέστην, να εξοικονομήσει τέσσερα εισιτήρια ( εγώ και οι δυο αδελφές μου) από το Καρπενήσι για τη Λαμία που βρισκόταν ο πατέρας μου.
Τελικά τα καταφέραμε και φτάσαμε στη Λαμία κι άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό για να βρω τον εαυτό μου και να αφομοιωθώ στην καινούρια κοινωνία την άχαρη και απαιτητική. Άλλοι τρόποι ζωής και άλλες συνήθειες, πρωτευουσιάνοι αυτοί, ανταρτόπληκτος εγώ. Ας είναι πέρασε κι αυτό, αλλά ο ξεριζωμός δεν ξεχάστηκε ποτέ και τώρα στο γέρμα της ζωής μου σαν τροχοπέδη έρχονται όλα αυτά να μου θυμίσουν μια ταραγμένη εποχή και σαν βλέπω τα καραβάνια απελπισμένων Ουκρανών χωρίς να το καταλαβαίνω τα δάκρυά μου τρέχουν κι ο νους μου ταξιδεύει δεκάδες χρόνια πίσω να μου θυμίζουν ότι η ζωή δεν κερδίζεται εύκολα όταν ξεκινάς από οποιοδήποτε μέρος με τέτοιες συνθήκες.
Θεέ μου βοήθησέ τους να επιστρέψουν στα σπίτια τους υγιείς και να συνεχίσουν μια ήσυχη και ειρηνική ζωή χωρίς πολέμους και επαναστάσεις.
Απρίλης 2022
***Ο Δρ. Γιώργος Μελικόκης, είναι Παιδαγωγός, Μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Παιδείας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής
