Γράφει ο Πέτρος Κασφίκης
Δεν ξέρω εάν ο Αλέξης Τσίπρας ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Πόπης Τσαπανίδου να έρθει με φόρα στη σκηνή. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι τελικά ήρθε κάποιος άλλος, και μάλιστα με πολύ φορά, για να καλύψει το κενό που άφησε η έξοδος του πρώην πρωθυπουργού από τη κεντρική πολιτική σκηνή.
Ο Στέφανος Κασσελάκης μπήκε από το πουθενά στη πολιτική ζωή του τόπου. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αλεξιπτωτιστές οι οποίοι μπορεί ενίοτε να είναι και χρήσιμοι και να ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους. Επίσης, όπως μας λέει ο ίδιος, δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Εξίσου θαυμάσια θα πρόσθετα εγώ.
Άλλωστε δεν μπορώ ακόμα να ξεχάσω τη περίφημη φράση του Κώστα Ζαχαριάδη, ο οποίος είχε δηλώσει σε τηλεοπτικό πάνελ ότι «πολλούς από εμάς, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας αν δεν ήταν ο Τσίπρας». Ο λόγος είναι ότι θα ήθελα να δω τους ακριβώς αντίθετους ανθρώπους να μπαίνουν στη πολιτική. Αυτούς που θα τους ήξεραν ακόμα και πέρα της Ελλάδας οι θυρωροί των Βρυξελλών ή της Ουάσιγκτον.
Οπότε όλα καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα, όμως, με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι είναι αλεξιπτωτιστής ή ότι δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι αυθεντικός. Και όταν με το καλημέρα ο τρόπος που κάποιος μας συστήνεται στη δημόσια ζωή είναι τόσο παραπλανητικός τότε μπορείτε να φανταστείτε τι πρόκειται να ακολουθήσει όταν μοιραία με το πέρασμα του χρόνου θα γίνει επαγγελματίας πολιτικός.
Ένα βασικό στοιχείο στην πολιτική κουλτούρα της αμερικανικής αριστεράς είναι η επίγνωση του «privilege», των προνομίων που κάποιος de facto διαθέτει. Δεν σημαίνει ότι του έχουν χαριστεί όλα και ότι δεν έχει κληθεί να αποδείξει τον εαυτό του. Κάλλιστα μπορεί να είναι εργατικός, αποδοτικός, ακόμα και άριστος. Σημαίνει, όμως, ότι έχει βρει έτοιμα κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα, τα οποία του επέτρεψαν να πατήσει κάπου ώστε να είναι σε θέση να προχωρήσει και να αναδειχθεί.
Αυτή η περίφημη έννοια του «privilege» μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι οικονομική, κοινωνική έως και τεχνοκρατική. Εάν δηλαδή θέλεις να μπεις στη ναυτιλία και ο πατέρας σου έχει διατελέσει διευθυντικό στέλεχος σε μια ναυτιλιακή στον Πειραιά δεν ξεκινάς σίγουρα από την ίδια αφετηρία με έναν αντίστοιχο νέο που μπορεί να προέρχεται από την Κάτω Ραχούλα ή το Κολοκοτρωνίτσι.
Φυσικά όπως η αριστεία έτσι και το κάθε είδους «privilege» δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται ρετσινιά. Είναι, όμως, προβληματικό όταν δεν το αναγνωρίζεις γιατί φανερώνει μια έλλειψη κοινωνικής ενσυναίσθησης. Και γίνεται περισσότερο υποκριτικό όταν απαξιώνεις τους αντιπάλους σου για το «privilege» που αυτοί με τη σειρά τους μπορεί να διαθέτουν. Και αυτό το κάνεις την ώρα που παρουσιάζεις τη μητέρα σου ως μια απλή οδοντίατρο που «δούλευε νύχτα μέρα», λες και η μέση Ελληνίδα οδοντίατρος διδάσκει σε ένα «Ivy League» πανεπιστήμιο σαν το UPenn.
Και βέβαια το να διαστρεβλώνεις τη προσωπική σου ιστορία για να μην τσαλακώσεις το προφίλ του αυτοδημιούργητου είναι σίγουρα ένα ασυγχώρητο αμάρτημα για τη «woke» ορθότητα της αμερικανικής αριστεράς. Όχι τόσο γιατί προσπαθείς να ξεγελάσεις του ψηφοφόρους. Άλλωστε ούτε ο πρώτος, ούτε και ο τελευταίος πολιτικός είσαι που θα το επιχειρήσει. Είναι ασυγχώρητο γιατί εκπνέει την αλαζονεία ενός ελιτισμού που δεν κατανοεί και δεν σέβεται τις αντικειμενικές δυσκολίες του μέσου πολίτη. Εάν αυτό δεν είναι ένα θανάσιμο αμάρτημα για ένα αριστερό κόμμα, τότε ειλικρινά δεν ξέρω το τι μπορεί να είναι.
Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, η αμερικανική αριστερά είναι τελείως ακομπλεξάριστη σε σχέση με την ελληνική. Δισεκατομμυριούχοι κατεβαίνουν συχνά υποψήφιοι και ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος παρεμπιπτόντως έχει γίνει και αυτός πλούσιος, δεν προβληματίζεται κάθε πρωί για το αν πρέπει ή όχι να φορέσει γραβάτα. Αυτά και πολλά άλλα τέτοιου είδους κολλήματα οι αριστεροί στις ΗΠΑ τα έχουν ξεπεράσει.
Ωστόσο, εάν ο Κασσελάκης κατέβαινε ως υποψήφιος σε μια τέτοια αριστερά θα είχε πιθανότατα γίνει «cancel» με το καλημέρα και πριν καλά καλά προλάβει να φτάσει στις εσωκομματικές κάλπες. Όχι από κάποια μιντιακά κέντρα ή σκοτεινές δυνάμεις της διαπλοκής, αλλά από την ίδια την αριστερή βάση του Δημοκρατικού κόμματος.
Η αμερικανική αριστερά έχει σίγουρα χώρο και για δισεκατομμυριούχους και για εκατομμυριούχους με κοινωνικές ευαισθησίες. Αυτό, όμως, που σίγουρα φαίνεται ότι δεν έχει είναι ανοχή για έναν Γουόρεν Μπάφετ που προσπαθεί να συστηθεί ως Νίκος Ξανθόπουλος.
Για τα τελευταία γεγονότα από την Ουάσιγκτον και τις ΗΠΑ μπορείτε να κάνετε εγγραφή στο YouTube:
