By GreekNewsUSA
Σε κλίμα βαθύτατης συγκίνησης και οδύνης ο Ελληνισμός της Νέας Υόρκης αποχαιρετά την Πέμπτη τον μπαρμπα Κώστα Λέκκα, έναν θρυλικό αγωνιστή της ελευθερίας και της δημοκρατίας, μορφή λεβέντικη και ευγενική, που έφυγε από τη ζωή το μεσημέρι της Παρασκευής 26 Νοεμβρίου σε ηλικία 102 ετών.
Το άκουσμα του θανάτου του βύθισε σε πένθος όχι μόνο την κοινότητα του Μπρούκλυν όπου ήταν ενεργό μέλος, αλλά και την ιδιαίτερή του πατρίδα Λακωνία και ειδικότερα το χωριό του, τις Αιγιές (Κουτουμού) της Ανατολικής Μάνης που χαιρόταν να επισκέπτεται τα καλοκαίρια μέχρι και πριν από μερικά χρόνια.
Από τις 4 το απόγευμα μέχρι και τις 9 το βράδυ της Πέμπτης 2 Δεκεμβρίου, συγγενείς, φίλοι, οι συμπατριώτες Λάκωνες και οι συναγωνιστές του, θα έχουν την δυνατότητα να του πουν το τελευταίο αντίο στο νεκροπομπείο McLauglin & Sons, Inc., στο Μπρούκλυν (9620 3rd Avenue, Brooklyn, NY 11209).
Αντί ανθέων, παρακαλούνται όσοι επιθυμούν να προσφέρουν δωρεά στη μνήμη του στο Hellenic Classical Charter School (646 5th Avenue, Brooklyn, NY 11215) In memory of Constantine Lekas.
Ο μπάρμπα Κώστας ήταν ο πατέρας της Έφης Λέκκα, της ιδιαίτερα αγαπητής υποδιευθύντριας του Κέντρου Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών του Queens College και μέλους της Εφορείας του Hellenic Classical Charter School και πεθερός του γνωστού και εξίσου αγαπητού στην Ομογένεια δημοσιογράφου Πανίκου Παναγιώτου.
Η ζωή του
Ο Κώστας Λέκκας είχε γεννηθεί στην πόλη Ελίζαμπεθ του Νιου Τζέρσεϊ στις 7 Ιουλίου 1919. Σε ηλικία ενός έτους, μαζί με τη μητέρα του και τα τέσσερα αδέλφια του ταξίδεψαν με καράβι στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκαν στο χωριό Αιγιές (Κουτουμού) του νομού Λακωνίας, απ’ όπου καταγόταν η μητέρα του Όλγα, το γένος Βολιανίτη. Ο πατέρας του, Φώτιος Λέκκας, από τη Λακεδαιμονία Σπάρτης, είχε μεταναστεύσει στην Αμερική το 1910 και σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό ατύχημα, λίγο καιρό μετά την αναχώρηση της οικογένειάς του από τις ΗΠΑ.
Ο Κώστας Λέκκας είχε μία δίδυμη αδελφή την Ελένη και τρεις αδελφούς, τον Στράτο, τον Γιάννη και τον Γιώργο. Και τα τέσσερα αδέλφια του δεν βρίσκονται πια στη ζωή. Τον Νοέμβριο του 1941 οργανώθηκε στο ΕΑΜ και συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση, πολεμώντας τους Γερμανούς κατακτητές.
Η οικογένειά του κυνηγήθηκε από τις ναζιστικές δυνάμεις Κατοχής και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το χωριό του και να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, όπου παντρεύτηκε την συγχωριανή του Μαρίκα, το γένος Κουτάκου. Εκεί γεννήθηκε η πρώτη τους κόρη Όλγα, ενώ η δεύτερη κόρη τους Έφη γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης.
Στα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ διαφορετικές οι συνθήκες και οι ανάγκες της ζωής. Η φτώχεια μάστιζε τις περισσότερες οικογένειες στην Ελλάδα. Αν και ο Κώστας Λέκκας είχε αδυναμία στη μάθηση, όταν αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του εργάστηκε στα χωράφια για να βοηθήσει την οικογένειά του. Το διάβασμα όμως δεν το σταμάτησε ποτέ. Μέχρι τα 98 του χρόνια, όταν είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, διάβαζε δυο με τρία βιβλία την εβδομάδα.
Κατά τη διάρκεια της διαμονής του στη Θεσσαλονίκη εργάστηκε σε διάφορους τομείς, από οικοδομές μέχρι και παράδοση ιδιαίτερων μαθημάτων σε μαθητές για να τους προετοιμάζει στις πανελλήνιες εξετάσεις εισαγωγής στα ελληνικά πανεπιστήμια. Πάντα ένιωθε περήφανος επειδή όλοι οι μαθητές του στο φροντιστήριο γίνονταν δεχτοί σε κάποιο πανεπιστήμιο, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος δεν ήταν απόφοιτος πανεπιστημίου, αλλά ούτε και γυμνασίου.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε επιστρέψει τον Φεβρουάριο του 1954, σε ηλικία 34 ετών, και παράλληλα με τον καθημερινό, σκληρό αγώνα της επιβίωσης, συμμετείχε σε ομογενειακές δραστηριότητες, καθώς και στον αντιχουντικό αγώνα. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Ελληνοαμερικανικής Δράσης και του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού. Για 15 χρόνια διετέλεσε πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ηνωμένων Λακωνικών Σωματείων, η οποία και τον τίμησε για την πολυετή προσφορά του όταν γιόρτασε τα 100α γενέθλιά του.
Την ίδια μέρα, τον τίμησε και η Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ στη Νέα Υόρκη “για την πολύχρονη προσφορά του στο σοσιαλιστικό κίνημα”. “Μέχρι και το θάνατό του, ποτέ δεν λύγισε και ποτέ δεν άλλαξε τα “πιστεύω” του, παραμένοντας με πάθος και αισιοδοξία συνεπής στην ιδεολογία του”, ανέφερε η ανακοίνωση που συνόδευε την τιμητική πλακέτα.
Το μεγάλο πάθος του ήταν η γνώση και πάντα στεκόταν αρωγός σε προσπάθειες για τη διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας και κληρονομιάς. Μάλιστα, μερικές ώρες πριν κλείσει για πάντα τα μάτια του, άκουσε αγαπημένα του τραγούδια της εθνικής αντίστασης και του Μίκη Θεοδωράκη και έφυγε ήρεμος και γαλήνιος για το μεγάλο ταξίδι.
“Αιωνία του η μνήμη”
