από τον δρα Αναστάσιο Κουλαρμάνη, *
Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ σιωπηλά τις σοβαρές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κοινότητα του Αγίου Δημητρίου. Μετά από πολλή σκέψη αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου όχι για να ρίξω ευθύνες αλλά με βάση την βαθιά αγάπη για ένα σχολείο και μια κοινότητα που διαμόρφωσαν μεγάλο μέρος της ζωής μου.
Ο Άγιος Δημήτριος δεν ήταν ποτέ ένα τυπικό σχολείο. Δεν είναι ούτε δημόσιο, ούτε καθολικό σχολείο. Είναι κάτι εντελώς δικό του, ένα ζωντανό σύμβολο του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας, της παράδοσης και της κοινότητας. Η δύναμή του ποτέ δεν βασίστηκε στον πλούτο ή στους αριθμούς, αλλά στην ενότητα την πίστη και το σκοπό. Οι οικογένειες πίστευαν στην αποστολή μας να διατηρήσουμε τη γλώσσα μας, τον πολιτισμό μας, και την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη μας. Μαζί δημιουργήσαμε κάτι περισσότερο από ένα σχολείο. Δημιουργήσαμε μια κληρονομιά.
Αλλά τα τελευταία χρόνια, κάτι ουσιαστικό έχει χαθεί. Η καρδιά του σχολείου -οι οικογένειες με δεσμούς που εκτείνονται σε πολλές γενιές- απομακρύνθηκαν σιωπηλά. Η σύνδεση μεταξύ της κοινότητας και του σχολείου έχει αδυνατίσει. Από την αποχώρησή μου, έχω παρατηρήσει ένα αυξανόμενο χάσμα μεταξύ της ηγεσίας και αυτών που θα έπρεπε να υπηρετεί. Δεν πρόκειται για θέμα ικανότητας, αλλά κατανόησης. Η μοναδικότητα του Αγίου Δημητρίου απαιτεί ηγεσία που να κατανοεί βαθιά την ψυχή του, την ιστορία του, το πνεύμα του και τον ρόλο του στη διατήρηση του Ελληνισμού στην Αμερική.
Ήμασταν κάποτε ευλογημένοι με ανθρώπους που υποστήριζαν το σχολείο όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πνευματικά και συναισθηματικά. Παρά τις απογοητεύσεις και τις διαιρέσεις των τελευταίων χρόνων, πιστεύω ότι αυτές οι σχέσεις μπορούν να επουλωθούν. Αλλά η επούλωση πρέπει να ξεκινήσει με ειλικρίνεια, ταπεινότητα, και, πάνω απ’ όλα, εμπιστοσύνη.
Ανεξάρτητα από τον αριθμό των μαθητών που φοιτούν, η πραγματική αξία του Αγίου Δημητρίου βρίσκεται στους ανθρώπους του. Η απώλεια των οικογενειών που έχτισαν αυτό το ίδρυμα -οικογένειες των οποίων οι παππούδες, τα παιδιά και τα εγγόνια κάποτε γέμιζαν τις αίθουσες- είναι πολύ πιο καταστροφική από οποιαδήποτε μείωση στους αριθμούς. Αν θέλουμε να ξαναχτίσουμε, πρέπει να επανασυνδεθούμε με εκείνους που δημιούργησαν τα θεμέλια του σχολείου.
Αυτό δεν είναι απλά ένα σχολείο. Ο Άγιος Δημήτριος είναι η παλλόμενη καρδιά του Ελληνισμού στην Αμερική. Αν καταρρεύσει κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύ περισσότερα από αίθουσες διδασκαλίας. Κινδυνεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας, τη γλώσσα μας, τις παραδόσεις μας, και την πίστη μας για τις επόμενες γενιές. Το σχολικό σύστημα του Αγίου Δημητρίου είναι το θεμέλιο αυτής της κληρονομιάς, και οποιαδήποτε βλάβη σε αυτό, απειλεί την ίδια την επιβίωση του Ελληνισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε όσους έχουν σήμερα την ευθύνη της φροντίδας του, απευθύνω αυτή την σοβαρή προειδοποίηση: Αν το σχολικό σύστημα του Αγίου Δημητρίου παραμεληθεί, υπονομευθεί ή επιτραπεί να υποβαθμιστεί, αυτό θα σηματοδοτήσει την αρχή του τέλους για τον Ελληνισμό στην Αμερική. Η προστασία αυτού του ιδρύματος δεν είναι απλώς καθήκον. Είναι ιερή ευθύνη που πρέπει να τιμάται σε κάθε επίπεδο.
Δεν έχω εγκαταλείψει αυτή την κοινότητα. Ακόμα πιστεύω ότι μπορούμε να επιστρέψουμε σε ό, τι ήμασταν και ακόμα καλύτερα. Αυτό το μέλλον, ωστόσο, απαιτεί ηγεσία που όχι μόνο κατανοεί τον σκοπό του σχολείου, αλλά τον έχει ζήσει. Με καθαρό όραμα, εμπειρία, και βαθιά προσωπική σύνδεση με την αποστολή του, γνωρίζω ότι ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι μόνο εφικτός, είναι κοντά. Έχω περπατήσει αυτόν τον δρόμο στο παρελθόν και κουβαλάω την ίδια δέσμευση και σήμερα.
Αν μπορέσουμε να ενωθούμε με ταπεινότητα, ειλικρίνεια και ενότητα, πιστεύω ότι μπορούμε να αποκαταστήσουμε αυτό που έκανε τον Άγιο Δημήτριο όχι απλώς ένα σχολείο, αλλά έναν ακρογωνιαίο λίθο της πίστης και της κληρονομιάς μας.
Με αγάπη, ελπίδα, και αδιάκοπη αφοσίωση στον Άγιο Δημήτριο,
* Ο δρ Αναστάσιος Κουλαρμάνης υπηρέτησε ως διευθυντής του Ημερήσιου Ελληνοαμερικανικού Σχολείου του Αγίου Δημητρίου Αστόριας επί 20ετία, από το 1999 – 2020.
