Γράφει ο Δρ. Γιώργος Μελικόκης*
Πρωταθλητές του πνέματος και της αρετής οι Έλληνες όπου κι αν βρίσκονται δημιουργούν κα αποσπούν το θαυμασμό του κόσμου. Είναι όμως και πρωταθλητές της γκρίνιας και δεν χρειάζονται πολύ να βγουν στους δρόμους και στις πλατείες να διαμαρτυρηθούν για καταστάσεις και πράγματα που πολλές φορές δεν ξέρουν το γιατί, απλά δημιουργούν προβλήματα και άσκοπα χάνουν την ώρα τους.
Τον τελευταίο καιρό γίναμε μάρτυρες πολλών δυσάρεστων γεγονότων στη γενέτειρα με τις διαμαρτυρίες και καταλήψεις των Πανεπιστημίων στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη με σκοπό να ανατρέψουν την απόφαση να επιτρέψουν ξένα Πανεπιστήμια που επιθυμούν να ιδρύσουν έδρες στην Ελλάδα.
Στη Βουλή της Ελλάδας ατέλειωτες οι συζητήσεις μεταξύ της συμπολίτευσης και αντιπολιτευτικά κόμματα, γκρίνια και φασαρία μέσα στη Βουλή, άλλοι να υποστηρίζουν τη λειτουργία Πανεπιστημίων και άλλοι να απορρίπτουν την ιδέα ολοσχερώς και να απαριθμούν μειονεκτήματα χωρίς να έχουν άμεση επαφή και γνώση λειτουργίας αυτών των σχολών. Και διαδηλώσεις έξω, φασαρία, φωνασκίες βόμβες μολότοφ, ρόπαλα και πέτρες ενάντια στα αστυνομικά όργανα. Ούτε ίχνος ντροπής και σεβασμού για την Αστυνομία. Δεκατέσσερες οι τραυματισμένοι αστυνομικοί και επτά φοιτητές. Να φωνάζουν και να ωρύονται χωρίς και οι ίδιοι να ξέρουν το γιατί μόνο ότι δεν θέλουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, αν και ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα διατεθούν κεφάλαια για καλυτέρευση της δημόσιας πανεπιστημιακής παιδείας.
Αν τελικά δημιουργηθούν ιδιωτικά Πανεπιστήμια, θα γίνει αναβάθμιση της ανωτάτης παιδείας και ίσως οι διαμαρτυρόμενοι φοιτητές γνωρίζουν τι τους περιμένει. Είναι αδιανόητο να γίνονται καταλήψεις όπως τώρα, χώροι των σχολών δεν θα είναι αποθήκες πολεμικού υλικού όπως βόμβες μολότοφ, ρόπαλα, βαριές, πέτρες και ό,τι βάλει ο νους του ανθρώπου, ούτε κέντρο παραγωγής πολεμικού υλικού, δεν θα μπορούν να καταστρέφουν δημόσια περιουσία όπως τώρα γιατί θα πέφτει βαρύς ο πέλεκυς της δικαιοσύνης στο σβέρκο τους. Δεν θα υπάρχουν αιώνιοι φοιτητές, όπως τώρα στα Ελληνικά ανώτατα ιδρύματα που ανεξάρτητα από τις επιδόσεις συνεχίζεις τις σπουδές σου και δίνεις και ξαναδίνεις εξετάσεις μέχρι να περάσεις το μάθημα ή μαθήματα ενώ ανεβαίνεις τις τάξεις. Στα ιδιωτικά ανώτατα ιδρύματα αν δεν διατηρήσεις τη βάση σε ένα τρίμηνο λαμβάνεις επιστολή και είσαι υπό επιτήρηση και στο επόμενο τρίμηνο αν δεν ξεπέρασες το κατώτερο όριο διαγράφεσαι και πας στο σπίτι σου.
Προσωπικά είμαι κάτοχος τριών διπλωμάτων προπτυχιακό σε δημόσιο Πανεπιστήμιο Νέας Υόρκης. Μεταπτυχιακό σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο στην Πολιτεία του Κοννέκτικατ και Διδακτορικό σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης το γνωστό New York University. Έχουμε ανάλογα τεστς εισαγωγής σε όλες τις πανεπιστημιακές βαθμίδες αλλά δεν τελειώνεις αν δεν κρατήσεις ανεβασμένη βαθμολογία, σε διαγράφουν γιατί στο μάθημα που απέτυχες βαθμολογείσαι με μηδέν που προστίθεται στη λίστα της βαθμολογίας.
Δεν είμαι αντίθετος στην ίδρυση ιδιωτικών ξένων Πανεπιστημίων και επειδή έχω επίγνωση της λειτουργίας και αποδοτικότητας, επικροτώ την ίδρυσή τους. Και αν ακόμη δημιουργηθούν, πολλοί φοιτητές με οικονομικό επίπεδο θα πάνε στο εξωτερικό με το σκεπτικό μετά την αποφοίτησή τους να ζητήσουν αποκατάσταση εκεί που σπούδασαν.
Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και πρέπει οι ιθύνοντες ειδικά οι πολιτικοί που είναι το πρόβλημα να δράσουν αποτελεσματικά. Στις συζητήσεις που έγιναν στη Βουλή των Ελλήνων είναι αυτοί οι ίδιοι που αντιτίθενται στην ίδρυση ξένων Πανεπιστημιακών σχολών, ουδείς ανάφερε τι θα κάνουν και με τι θα ασχοληθούν τόσοι πτυχιούχοι ανωτάτων σχολών (ΑΕΙ) γιατί είναι ήδη γεμάτη η Ελλάδα από Πανεπιστήμια και ανώτερες τεχνικές σχολές (ΤΕΙ). Κανείς μα κανείς Βου(Βο)λευτής δεν είπε τίποτε επί αυτού του θέματος και τούτο γιατί αγνοούν την κατάσταση και το πρόβλημα της αποκατάστασης, αποβλέπουν μόνο στην ψηφοθηρία.
Οι πτυχιούχοι δεν γυρίζουν πίσω στην επαρχία για να ασχοληθούν με χειρωνακτικές εργασίες βλέπουν το πτυχίο όχι σαν μέσον κοινωνικής και επιστημονικής ανόδου στην ψηφιακή εποχή που ζούμε αλλά σαν μέσον αποκατάστασης με κοστούμι και γραβάτα σε ένα γραφείο γιατι έτσι γαλουχήθηκε από την παιδική του ηλικία και τώρα με τα σημερινά δεδομένα βρίσκεται σε δυσμενή θέση ανήμπορος να δεχθεί την επιστροφή του στην επαρχία και να αναλάβει το επάγγελμα του πατέρα, αλλά ούτε και ο πατέρας είναι σε θέση να αποδεχθεί αυτή την κατάσταση ύστερα από τόσες στερήσεις να δει το παιδί του να αποκαθίσταται στην πόλη ανάλογα των σπουδών του και των δυνατοτήτων του.
Οι πόρτες κλειστές για αποκατάσταση και όσο αντέχει οικονομικά ο γονέας το παιδί του κάθεται στην πόλη περιμένοντας κάπου να αποκατασταθεί κι όταν περάσει ο καιρός παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς και εδώ είναι το παράδοξο. Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η ροή της μετανάστευσης άλλαξε. Μετανάστες πήγαιναν άνθρωποι, φτωχοί αγράμματοι, ανειδίκευτοι που ζητούσαν εργασία χωρίς καμία επιλογή και είναι αυτοί που μεγαλούργησαν στον τομέα της εστίασης και των κατασκευών, που δημιούργησαν περιουσίες και βοήθησαν οικονομικά τη γενέτειρα.
Οι σημερινοί μετανάστες είναι οι μορφωμένοι και πολυδιαβασμένοι και οι εργοδότες στην Αμερική και σε άλλες χώρες παρέχουν εργασία σε μορφωμένους χωρίς να ξοδεύουν τίποτε. Η Ελλάδα μορφώνει και εκπαιδεύει τους νέους και τους στέλνει μετανάστες και συντελεστές στην ανάπτυξη της χώρας που μεταναστεύουν και μιλάνε στην Ελλάδα ότι χάνονται τα μυαλά ((Brain Drain) όταν υπήρχε η οικονομική κρίση. Αυτοί δεν θα επιστρέψουν, η πολιτεία πρέπει να λάβει μέτρα να σταματήσει η αιμορραγία της μετανάστευσης επιστημόνων.
Η Πανεπιστημιακή μόρφωση δεν είναι μόνο γραφείο, αλλά ακόμη και σήμερα δεν άλλαξε η νοοτροπία, αυτή είναι η επιδίωξη κι όπως λέγανε παλιά στην πατρίδα μου Ευρυτανία να τελειώσει τις σπουδές και να πιαστεί από την κρικέλα δηλαδή εργασία στο δημόσιο. Το πρόβλημα είναι πασιφανές κι ας αναλογιστούν τις συνέπειες κι ας λάβουν τα κατάλληλα μέτρα να σταματήσει η αιμορραγία της μετανάστευσης για να μη χάνονται αξιόλογοι νέοι μορφωμένοι με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
*O Δρ. Γιώργος Μελικόκης είναι Παιδαγωγός, μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Παιδείας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών και Πολιτιστικών Συλλόγων Αμερικής
Μάρτης, 2024
